افسانه قورباغه آب پز و گرمایش جهانی؛ واقعی یا دروغین؟
به گزارش تیم علمی، احتمالا شما هم جزو کسانی هستید که داستان قورباغه آب پز را شنیده اید، داستانی که ادعا می نماید اگر قورباغه ای را درون دیگی از آب ولرم بیاندازید و کم کم حرارت آن را زیاد کنید، قورباغه نگون بخت به هیچ وجه متوجه افزایش دما نمی گردد و خیلی زود قبل از اینکه چیری حس کند، تبدیل به موجودی آب پز می گردد! متاسفانه یا خوش بختانه باید اعلام کنید که این داستان به لحاظ علمی ابدا درست نیست و می توان آن را در دسته افسانه ها طبقه بندی کرد. درواقعیت قورباغه داخل دیگ خیلی راحت متوجه افزایش دما و گرم شدن آب می گردد و با یک پرش می تواند از دیگ به محیطی امن پناه ببرد.
قورباغه آب پز یا انسان آب پز!
البته گویا داستان قورباغه آب پز برای ما انسان ها صادق است، چرا که این روزها مسرور و خندان در در قابلمه زمین نشسته ایم و دما هر روز نسبت به قبل افزایش پیدا می نماید. درواقع ما در شرایطی زندگی می کنیم که با وجود افزایش چشمگیر دما در خصوص اینکه آیا می توانیم به دماسنج ها اعتماد کنیم، با هم بحث و جدل می کنیم. بعضی از ما ادعا می نمایند که این حرف ها تنها خزعبالاتی بیش نیست و بحث گرمایش جهانی یک افسانه است!
جالب است بدانید که از سال 1850، میانگین دمای جهانی یک درجه سانتی گراد افزایش یافته است. اگرچه ممکن است این افزایش دما در بعضی نقاط حس نشود، اما باید دقت داشته باشید که ما در خصوص میانگین دمای جهانی صحبت کردیم. درواقع بسیاری از نقاط کره زمین بیش از این مقدار دچار افزایش دما شده اند. به عنوان نمونه نقاطی در قطب شمال وجود دارد که تا 4 درجه گرم تر از قبل شده است. به همین دلیل به منظور واضح تر شدن بحث ضروری است بدانید که اگر میانگین دمای جهانی یک درجه بیشتر از آنچه هم اکنون است، افزایش پیدا کند، سردترین شب های قطب شمال ممکن است تا 10 درجه گرم تر شوند.
دلیل اصلی گرم شدن کره زمین چیست؟
اما ما انسان ها چگونه به چنین نقطه ای رسیدیم و چه شد که گرمایش جهانی گریبان ما را گرفت. به طور کلی تقریباً هر چیزی که زندگی مدرن را ممکن می سازد به سوخت های فسیلی متکی است. زمانی که سوخت های فسیلی سوزانده می شوند، دی اکسید کربنی که در فضا آزاد می شود نهایتا در جو زمین به دام می افتد و برای صدها یا حتی هزاران سال باقی می ماند.
درواقع در این رویه، به گرما اجازه ورود داده می شود اما خروج آن ممکن نیست. از طرفی گرمای حاصل از نور خورشید که به وسیله جو به زمین می رسد همه چیز را گرم می نماید و در نتیجه آن اجسام گرم از خود تشعشعات مادون قرمز ساطع می نمایند. از آنجایی که ساختار جو زمین به طور طبیعی به گون ای است که این تشعشات را به خود جذب نمی نماید، تابش های مادون قرمز باید به فضا بازگردند. اما وجود گازهای گلخانه ای همانند دی اکسید کربن و متان طول موج های مادون قرمز را جذب می نماید.
بنابراین زمانی که گازهای گلخانه ای بیشتری به جو زمین وارد شود، گرمای کمتری به فضا باز می شود و سیاره ما گرم می شود. دانشمندان پیش بینی می نمایند که اگر با همین سرعت به انتشار گازهای گلخانه ای ادامه دهیم دمای میانگین کره زمین تا 4 درجه سانتی گراد تا قبل از سال 2100 افزایش پیدا می نماید. دانشمندان اذعان دارد که آستانه افزایش میانگین دمای کره زمین چیزی در حدود 1.5 درجه سانتی گراد است. این جمله به این معنی است که اگر میانگین دمای جهانی به بیش از 1.5 درجه برسد کره زمین شاهد تأثیرات منفی و تغییرات آب و هوایی شدیدتری خواهد بود. به همین دلیل به منظور جلوگیری از عبور از این آستانه دمایی بشر باید انتشار گازهای گلخانه ای خود را به صفر برساند. درواقع منظور از این حرف این است که اگرچه ممکن است هنوز مقداری گازهای گلخانه ای را وارد جو کنیم، اما مقدار آن باید به مقدار ای باشد که گرما اجازه خروج از جو را داشته باشد.
یکی از راه کارهای عملی در این حوزه کاهش و حذف کربن از جو آسیب دیده است. بشر می تواند با جایگزینی انرژی های پاک و طبیعی به جای سوزاندن زغال سنگ و نفت از رسیدن به چنین فاجعه ای جلوگیری کند؛ چراکه ما می توانیم کاری که برای قورباغه غیرممکن است، انجام دهیم. تنها کافیست زیر دیگ را کم کنیم!
منبع: TED-Ed
منبع: دیجیکالا مگ