دست خط نویسنده ای که از نوشتن فراری بود - تیم علمی

محمود استاد محمد چنین نویسنده ای بود. بچه دروازه دولاب که در دوران نوجوانی سرسپرده صادق راهنمایی و نصرت رحمانی شد و در رؤیاهای دور و درازش، خود را نویسنده یا شاعر می دید؛ غافل از آنکه زندگی برایش خواب دیگری دیده بود.

اگر با بهمن مفید هم مدرسه ای نشده بود، شاید به همان دنیای شعر و داستان پای می نهاد ولی بیژن، برادر بزرگتر بهمن، دست این نوجوان را گرفت و او را به دنیایی دیگر پرتاب کرد. حالا دیگر شیفته بیژن مفید بود؛ همیشه معلمش، مرشد و مرادش که همیشه شیداوار از او یاد می کرد.

بیژن مفید می خواست گروهی از جوانان درست کند و با آنان، نمایشی به صحنه ببرد و محمود استاد محمد هم عضو گروه آتلیه تئاتر شد. احتمالا در آن موقع حدس نمی زد که وارد دنیای تئاتر شده است ولی به بیست سالگی که رسید، دید چند نمایشنامه دارد و چند نمایش هم کارگردانی نموده است. آسید کاظم را در همان بیست سالگی نوشت.

بیژن مفید کار خودش را نموده بود. او حالا دیگر تئاتری شده بود. مفید، برای اجرای شهر قصه ، نقش خر خراط را به او سپرد. نقشی که استادمحمد هنوز هم با آن شناخته می گردد.

تا به خودش بیاید، دید سال ها گذشته و دور و برش پر از نمایشنامه است؛ آسید کاظم، شب بیست و یکم، خونیان و خوزیان، دقیانوس امپراتور شهر افسوس، سرای رنج و شکنج، دیوان تئاترال، تهرن، کافه مک ادم و ...

حالا دیگر به یکی از طلایه داران تئاتر اجتماعی ایران تبدیل شده بود و کوله بار نمایشنامه هایش هر روز سنگین تر می شد ولی او که انگار از دل تاریخ آمده بود، حسرت دنیای آسید کاظم را داشت که چقدر محترم بود، چقدر عاطفی و چقدر ریشه دار.

می گفت: از اینکه یک انسان بنشیند برای کبوترش گریه کند، حسی به من دست می دهد که نمی توانم بگویم زیباست، چیزی فرای زیبایی است.

او که بی هیچ انتخابی پای به دنیای تئاتر نهاده بود، آنچنان محو این دنیا شد که هر گاه از تئاتر حرف می زد، می توانستی تصور کنی گردش خون در رگ هایش شدت می گیرد.

اما تئاتر، تنها عشق زندگی اش نبود؛ که با گل و گیاه، تازه می شد، جان می گرفت، سبز می شد. در خانه کوچکش در خیابان پلیس، بیشترین زمانِ خود را در کنار باغچه سپری می کرد، هر روز مبهوت گل ها می شد، به تک تک برگ هایشان دست می سایید. با صدای شمرده و آرامش با آنها سخن می گفت و شگفت زده می شد از گونه گونی رنگ هایشان.

اگر سر ذوق بود، از ریحان هایی سخن می گفت که به وقت مهاجرتش به کانادا در گلدانی در بالکن خانه کاشته بود.

و سحرگاه سوم مرداد سال 1392 وقت رفتن، دلش خسته بود از بیماری، از داروهای نایاب و تحریمی، از بستری شدن های پیاپی، از کارهای نیمه کاره ...

نمایشنامه هایش، ترانه هایش، خاطرات عاشقانه اش، همه را گذاشت و رفت. این پرسش اما در ذهن دوستانش می چرخید که چگونه توانست از آن باغچه با آن همه گل های قشنگ، دل بکند.

و حالا در هفتمین سال درگذشتش، یادداشتی از او را می خوانیم که مانا، دخترش آن را در اختیار خبرنگاران قرار داده است:

بی آنکه بدانم یا بخواهم وارد این بازی شده ام . دست و پا زدن برای تداوم زنده ماندن. چقدر راحت اند این گورخرها و گوزن ها و آهوها. مرگ کجاست؟ در لحظه ای که تمساح دهانش را باز می نماید و دندان هایش را در گردن و خرخره بچه گورخر، فرو می برد. تمام شد. در چند ثانیه اتفاق، از شروع به سرانجام رسید. گورخر به مرگ، بیش از چند ثانیه فرصت قدرت نمایی نمی دهد. خلاصه اش می نماید. حقیر و زودگذر. حتی آنی. بیش از این به رسمیت اش نمی شناسد ولی من یک سال است که با مرگ چشم در چشم شده ام در حد حریفِ پیروز، حریفِ برنده، به مرگ رسمیت داده ام و با او سرشاخ شده ام . چرا؟ مرگ، حریف نیست، از من بیرون نیست، در تقابل نیست. جزیی از خود من است، تداوم زندگی است. مثل کودکی، مثل جوانی، مثل میانسالی، مرگ هم مرحله ای است از جمله آن مراحل، مرحله سرانجامی. جمله هم یک نقطه سرانجام دارد. نقطه را باید گذاشت. جمله را باید تمام کرد.