10 روش عجیبی که افراد برای رفتن به سر کار خود استفاده می نمایند! - تیم علمی

به گزارش ، از سن دیگو تا سنگاپور، همه انسان ها دوست دارند به راحت ترین و سریع ترین شیوه ممکن، سر کار بفرایند! برای بسیاری از ما، جهت رفت و آمدمان به سر کار شامل یک ساعت مسافرت زیرزمینی بدون فضای شخصی یا گیر کردن در ترافیک است. دقایقی که می توانند طاقت فرسا باشند. اما همه چنین شرایطی ندارند. افرادی هستند که برای سریع تر رسیدن، راحت تر بودن و یا داشتن حریم خصوصی بیشتر، از شیوه های متفاوت و حتی عجیبی برای رفتن به سر کار استفاده می نمایند. در ادامه مقاله می خواهیم به تعدادی از عجیب ترین این شیوه ها اشاره کنیم. با ما همراه باشید.

پاراموتور وسیله ای است متشکل از پاراگلایدر و موتور مخصوص جلو برنده که به جایگاه خلبان نصب می گردد. بیشتر روز های کاری، پاول کاکس با چمدان موتور چهارزمانه خود وارد محل کارش می گردد. پاول مکانیک یا مهندس نیست، ولی هر وقت که بتواند و اوضاع آب وهوا مناسب باشد، با پاراموتورش سر کار می رود. جهت 16 کیلومتری او در انگلسی، ولز، به او اجازه می دهد که از روی ترافیک پرواز کند و به محل کارش در Holyhead Boatyard برود، جایی که برای نیروی دریایی سلطنتی مشغول کار است.

روشن کردن موتور 8000 دلاری او در اول صبح کمی سخت است، ولی او می گوید ارزشش را دارد و مناظری که از خط ساحلی می بینید حتماً به این زحمت می ارزد. استفاده از پاراموتور برای رفتن به سر کار خطرات خود را هم دارد. در سال 2019، تام پرینس، که از پاراموتور برای رفتن به سر کار استفاده می کرد با برخورد به خطوط انتقال برق، جان خود را از دست داد.

اگر فیلیپین را در فضای وب جست وجو کنید با صد ها عکس زیبا از جزایر گرجهتی و جنگل های زیبا روبرو می شوید. ولی وقتی از این تبلیغات جهانگردی فاصله بگیریم می بینیم که فیلیپین کشوری است که بیش از 4.5 میلیون بی خانمان دارد و 21.6 درصد جمعیت آن زیر خط فقر ملی زندگی می نمایند.

بسیاری از بی خانمان های مانیل، شیوه محبوب، ولی خطرناکی از مسافرت را برای ساکنان این شهر ارائه می دهند. پسران تراموای مانیل، واگن های دستی را که از چوب و چرخ های قطار ساخته شده اند در هزارتوی ریل های مانیل به پیش می رانند. بسیاری از آن ها پس از 16 ساعت کار در این واگن ها، روی همان واگن می خوابند.

استفاده از این واگن ها برای مسافران، 2 سنت به ازای هر کیلومتر هزینه دارد که بسیار مقرون به صرفه تر از اتوبوس یا قطار است. بعلاوه جهت سرراست تری دارد و ترافیکی در کار نیست. با این حال این جنبه های مثبت، معایبی را هم به همراه خود دارند. این ریل های قطار هنوز فعالند و قطار ها برای عبور و مرور از آن ها استفاده می نمایند. پیش از این هم موارد مرگ هنگام استفاده از این واگن های دستی گزارش شده است و خیلی ها هم با فاصله کمی از مرگ می گریزند. پسران تراموا به برنامه ذهنی که از قطار ها دارند تکیه می نمایند تا امنیت سفر را برای خود و مسافران شان فراهم نمایند. بیشتر پسران تراموا و همینطور بسیاری از مسافران این واگن ها، داستان هایی درباره تصادفی که نزدیک بود اتفاق بیفتد، دارند تا تعریف نمایند.

بیشتر ما در کودکی جهت رفتن تا مدرسه را قدم می زدیم و با اتوبوس یا ماشین والدین مان می رفتیم، ولی برای بچه های روستای Zhang Jiawan در جنوب چین، رفتن به مدرسه شبیه ورزشی خطرناک است. بچه ها این روستا با استفاده از شبکه پیچ درپیچی از نردبان های چوبی ناپایدار، از کوه Badagong بالا می فرایند تا به مدرسه برسند. هر کسی که تصمیم گرفته است این مدرسه را بالای کوه بسازد احتمالاً حال خوبی نداشته یا زیاد به فکر آینده نبوده است.

این نردبان ها به جایی متصل نیستند و در عوض به سنگ ها تکیه دارند. هیچ تجهیزات ایمنی دیگری وجود ندارد و فقط به بچه ها می گویند هنگام بالا رفتن از نردبان ها، به پایین نگاه ننمایند. با این که اقدامات زیادی صورت گرفته است تا دولت چین جهت بهتری را برای عبور و مرور این بچه ها ترتیب دهد، پیش بینی هزینه 10 میلیون دلاری ساختن چنین جهتی برای روستایی 100 نفره، به این معنی است که ساکنان این روستا باید حالا حالا ها منتظر چنین جهتی بمانند.

در قرن نوزدهم از سورتمه های حصیری برای مسافرت از تپه های مونت به مرکز شهر مادیرا در پرتغال استفاده می کردند. دو حمل نماینده، با لباس های سنتی کتان سفید و کلاه های حصیر، این سورتمه ها را هل می دهند. این روش عبور و مرور از روش های محبوب تاجران این محل بود.

امروزه اغلب جهانگرد ها، از این سورتمه های حصیری استفاده می نمایند و سالیانه هزاران سورتمه حصیری جهت خود را به پایین این تپه می پیمایند. جهت مشهور Livramento حدود 2 کیلومتر است و پیمودن آن به این شیوه 10 دقیقه طول می کشد. سرعت این سفر حدود 48 کیلومتر بر ساعت است و می تواند هزینه ای بالغ بر 30 یورو داشته باشد. هنوز هم می توان تاجران محلی را دید که از این روش برای عبور و مرور به سر کار استفاده می نمایند.

اگر کسی به شما می گفت که کاری برای تان سراغ دارد، ولی باید برای رفتن به سر کار، در رودخانه ای پر از مار های آبی شنا کنید، بی شک به او می گفتید که برود پی کارش. خب برای یکی از معلمان ساکن کرال در هند، این جهت 1.5 کیلومتری بهتر از جهت 24 کیلومتری و سفر از راه جاده است. ابدول مالک از سال 1994 تا اکنون، تیوبی را به دور کمرش می پیچد و پلاستیک حاوی ابزار و غذای روزانه اش را بالای سرش می گیرد و به سمت مدرسه محل تدریسش می رود. پس از خروج از رودخانه، لباس هایش را عوض می نماید و جهت کوتاه به جای مانده تا مدرسه را قدم می زند.

حتی در فصل های بارانی هم، این راه، شیوه محبوب او برای رفتن به مدرسه است. او می گوید برای عبور از جهت جاده باید ترافیک و تغییر اتوبوس را تحمل کند و زمان بیشتری بگذارد. او بعلاوه دانش آموزان خود را هم برای شنا به رودخانه می برد و گاهی زباله های موجود در رودخانه را جمع می نمایند.

با این حال در دو سال گذشته مالک باید جهت امن تری را بپیماید، زیرا با بازنشسته شدن مدیر مدرسه، او مدیر تازه است و مسئولیت های بیشتری بر دوش اوست.

هر کسی که در ساعات شلوغی، به ایستگاه متروی لندن رفته باشد، می داند که منظورمان از کمبود فضا و احساس عدم آسودگی چیست. این شبکه مترو در سال 1863 افتتاح شد و حالا روزانه 2 میلیون نفر برای عبور و مرور از آن استفاده می نمایند. با افزایش سالیانه جمعیت لندن از سال 1988، این شبکه زیرزمینی، اکنون بیش از هر زمان دیگری متراکم است. گرچه در طول این سال ها، این شبکه شاهد بهبود هایی بوده است، ولی هنوز هم به علت مقدار تونل هایش، ظرفیت بسیار محدودی دارد.

ولی یک نفر تصمیم گرفت از این دام رهایی یابد. نام این مرد جرج بولارد است و صبح ها در اقیانوس اطلس شمالی کایاک سواری می نماید تا به محل کارش برسد. او پس از اینکه مدتی را در دریا گذراند تصمیم گرفت از متروسواری 1 ساعته عبور و مرور به سر کارش، رهایی یابد و جهت 90 دقیقه ای کایاک سواری در رودخانه تیمز را امتحان کند. البته که این شیوه رفت و آمد معایب خود را به همراه دارد. موج ها و قایق های عظیم تری که از رودخانه رد می شوند، به این معنی هستند که باید زمان و انرژی بیشتری برای کایاک سواری تان بگذارید و به احتمال زیاد نمی تواند صبح کمی بیشتری بخوابید تا دیر خوابیدن دیشب تان را جبران کنید.

با توجه به آب وهوای لندن، جرج می گوید همه این مسائل بخشی از این پکیج رفت و آمد هستند.

وقتی می گوییم زیپ لاین شاید یاد جیمز باند یا قهرمانان دیگر و شاید هم یاد ورزشی تفریحی زیپ لاین بیفتید. برای خانواده های ساکن در اکاسیس، واقع در جنوب شرقی بوگوتای کلمبیا در اسپانیا، زیپ لاین فولادی 400 متری، سریع ترین راهی است که برای جابه جایی به دو سمت کوه در اختیار دارند. ساکنان این سکونت گاه با استفاده از این زیپ لاین به آن سوی کوه می فرایند تا به نزدیک ترین شهر دسترسی داشته باشند. بچه ها از این زیپ لاین استفاده می نمایند تا به مدرسه بفرایند. هنگام استفاده از این زیپ لاین با سرعتی معادل 64 کیلومتر در ساعت حرکت می نمایند و در ارتفاع 365 متری بالای رودخانه ریو نگرو هستند. آن ها برای کاهش سرعت شان از تکه چوبی استفاده می نمایند و آن را به کابل می کشند. کسانی که کوچک تر از آن باشند که خودشان بتوانند این سفر را انجام دهند، در کیسه ای گذاشته می شوند و تا آن سوی جهت حمل می شوند.

این زیپ لاین هم قدمت زیادی دارد. در سال 1804، الکساندر فون هومبولت، طنابی را مشاهده کرد که با استفاده از گیاه همپ ساخته شده است و محلی ها از آن برای رفت و آمد به دو سمت کوه استفاده می نمایند. در سال های اخیر جهت رفت و آمد پیاده ای ایجاد شده است که عبور و مرور از آن 2 ساعت طول می کشد. با این حال زیپ لاین به علت سرعت و سهولت استفاده از آن، هنوز جهت محبوب برای رفت و آمدهاست. محلی ها از این کابل برای انتقال محصولات در دو سمت کوه استفاده می نمایند.

روئینگ نوعی قایقرانی و یک رشته ورزشی است که در آن ورزش کاران بر روی یک قایق با استفاده از پارو در رودخانه، دریاچه یا دریا به رقابت با یکدیگر می پردازند. گابریل هورچلر 74 ساله، از سال 1997 تا 2016، هر روز صبح جهت خود را تا سر کار با قایق می پیمود، او رئیس بخش قانون کتابخانه کنگره بود. اولین بار زمانی که در ترافیک گیر افتاده بود و به رودخانه Anacostia نگاه می کرد چنین ایده ای به ذهنش رسید. او در جهت تازهش با استفاده از قایق بخشی از جهت را می پیمود و دو دوچرخه سواری 15 دقیقه ای هم در ابتدا و انتهای جهت داشت. به این ترتیب کل جهت حدود 90 دقیقه طول می کشید.

تصمیم او برای قایق رانی و دوچرخه سواری در این جهت به علت لذت بردن از سکوت، حفظ سلامتی و بعلاوه تماشا چشم انداز های این جهت است. یکی دیگر از دلایل عمده انتخاب این جهت، اجتناب از ترافیک و دیگر وسایل حمل و نقل است. مانند دیگر شیوه های عبور و مرور این لیست، قایق رانی هم معایب خود را به همراه دارد. باران های ناگهانی و باد های تند تا به حال سه بار مسبب واژگونی قایق او بوده اند.

او در سال 2016 بازنشسته شد، با این باز هم گاهی می توان او را دید که در این رودخانه قایق سواری می نماید.

یکی دیگر از افرادی که شنا کردن را به اسم روش عبور و مرور خود به سر کار انتخاب نموده است، بنجامین دیوید 42 ساله است. او که از ترافیک مونیخ خسته شده است، وسایل خود از جمله لپ تاپش را درون کیف ضد آبش می گذارد و درون رودخانه ایسار می پرد. او در میکده ای کار می نماید که با این روش مستقیماً به محل کار خود می رسد.

آقای دیوید جهت جریان رودخانه را از عوامل راحتی سفر خود می داند. پیمودن این جهت 2 کیلومتری فقط 12 دقیقه زمان می برد و بیش از اینکه در آن شنا کند، فقط روی آب شناور است، بعلاوه کیف ضد آب او هم که پر از هواست در شناور بودنش به او یاری می نماید. دیوید می گوید سفر او به این شیوه بسیار سریع تر و آسوده تر از جهت خشک تر است. او برای محافظت کردن از پاهایش در برابر چیز هایی که کف رودخانه قرار دارند، صندل به پا می نماید.

سفر در جت شخصی، چیزی است که بسیاری از ما می توانیم فقط آرزویش را داشته باشیم. برای کورت وان بانیسکی، جت شخصی، شیوه محبوب او برای رفت و آمد از سر کار است. او هر روز جهت بیش از 568 کیلومتری لس انجلس تا سان فرانسیسکو را می پیماید و 6 ساعت در روز را در جت شخصی اش است.

او ماهیانه 2300 دلار می پردازد و می تواند هر تعداد سفر هوایی که دوست داشته باشد انجام دهد. با توجه به انتشار کربن زیادی که نتیجه این سفر های روزانه است، او در جهت های زمینی خود از خودرو های دوگانه سوز بهره می برد. او بعلاوه هر روز قبل از حرکت باید هوای سان فرانسیسکو را آنالیز کند، چون ممکن است بسیار متفاوت از آن چیزی باشد که در لس انجلس می بیند.

اسکات هولت با کت و شلوار و با استفاده از تخته شنای خود به رودخانه هادسن زد، تا به قرار ملاقاتش برسد. هولت که فهمیده بود مترو به علت اختلالات سیگنال تأخیر دارد و روش های دیگر هم بیش از مقدار گران هستند، همان کاری را انجام داد که هر فرد عاقل دیگری هم انجام می دهد و تخته شنای خود را برداشت و به دل رودخانه هادسن زد. پس از اینکه عکس های او در رسانه های اجتماعی منتشر شدند، بسیار محبوب شد.

او که کمدین است، قرار ملاقاتی با یکی از مدیران داشت و نمی توانست این قرار را از دست بدهد. گرچه او فقط یک بار این کار را انجام داد و در لیست ما جایی ندارد، ولی کاری که انجام داد بسیار جالب بود و به همین علت تصمیم گرفتیم به او هم اشاره کنیم.

منبع:دیجی رو