سهیل 4 بار مُرد و زنده شد - تیم علمی

روزنامه شهروند در ادامه نوشت: دیگر حتی دلش نمی خواست زنده بماند، دلش نمی خواست او را ببخشند. مرگ برایش بهترین تسکین بود. سهیل این لحظه ها را تجربه کرد و درست در سیاه ترین لحظه های زندگی اش، تولدی دوباره یافت. او را که مرتکب قتل شده بود، بخشیدند و سهیل از آن روزگار سخت پشت میله های زندان رها شد. به زندگی، به جامعه و به آغوش خانواده اش برگشت و حالا 11 سال از آن روز های تاریک می گذرد. ماه ها و سال هایی که سختی هایش، سهیل را از دوران بچگی به عظیمسالی پرت کرد.

سایه سنگین روز های حبس، کابوس های مرگ در زندگی اش ماند. با این حال سهیل بعد از آزادی زندگی کرد. به معجزه اعتقاد پیدا کرد. 11 سال با تمام توانش جنگید تا فقط زیبایی های زندگی را ببیند و پاک کند آن روز های غم انگیز کشتن و کشته شدن را، اما هنوز هم با یادآوری آن لحظه ها و برگشتن به عقب صدایش می لرزد و قلبش به شماره می افتد.

می گوید زندگی قشنگ است، کلی دلیل برای خندیدن دارد، اما هنوز هم می داند عظیم ترین اشتباه زندگی اش در دوران نوجوانی، چطور زندگی خودش و خانواده اش را نابود نموده است. پدر و مادری که برای نجاتش از مرگ هر چه داشتند، فروختند. حالا 11 سال است که سهیل در پی جبران آن همه عذاب و زجر است، اما هنوز هم معتقد است که حتی ذره ای از آن را هم نتوانسته جبران کند.

شانزده سالش بود که در جنوب تهران، در یک درگیری زندگی اش زیرورو شد. نفس های پسری هم سن خودش را قطع کرد. با چاقو او را کشت و بعد از دستگیری حتی فکرش را هم نمی کرد که چه مجازاتی در انتظارش است. 14 سال پیش؛ آبان سال 85 در آن غروب پاییزی سهیل وحشتناک ترین خطای زندگی اش را مرتکب شد. در یک دعوای بچگانه پسری را کشت، به کانون اصلاح و تربیت رفت و بعد از دو سال هم زندگی سخت و عذاب آورش در زندان آغاز شد.

زندگی که به گفته خودش با مُردن فرقی نداشت. همان روزی که او را از کانون به زندان منتقل کردند، درست بعد از باز شدن در زندان، دیدن سلول ها و زندانی ها، تمام بدن او را به لرزه درآورد: هیچ وقت فراموش نمی کنم. وقتی در باز شد، کلی مرد را دیدم با چهره هایی ترسناک. ناگهان بدنم آغاز کرد به لرزیدن. در کانون همه هم سن وسال بودیم. مثل هم بودیم. درست است که خلق وخوی ها فرق می کرد، برخی ها خلافکار، برخی ها شرور و برخی ها هم مظلوم بودند.

اما در هر صورت همه تقریبا مثل هم بودیم. ولی در زندان این طور نبود. همه نوع آدمی آنجا وجود داشت. من به همراه چند نفر دیگر از کانون به زندان رفتیم. یادم می آید که تا سه شب خواب مان نمی برد. تا صبح می ترسیدیم و نمی دانستیم باید با بقیه چطور رفتار کنیم. اما کم کم عادت کردیم، یعنی مجبور بودیم عادت کنیم. روز ها و شب های زندان خیلی سخت بود، خصوصا این که تازه در آنجا فهمیدم مجازاتم اعدام است. یعنی تازه در زندان بود که مفهوم اعدام و ابهت این مجازات سنگین را حس کردم.

تا زمانی که در کانون بودم، اصلا تصورش را نمی کردم که اعدام می شوم. هر لحظه منتظر بودم آزاد شوم. تصور می کردم دارم تنبیه می شوم و به زودی پیش پدر و مادرم برمی گردم. اما در زندان وقتی اعدامی های دیگر را دیدم، تازه فهمیدم قرار است چه بلایی سرم بیاید.

از همان روز اول از نموده ام پشیمان بودم، ولی در زندان بیشتر پشیمان شدم. روز و شب دعا می کردم که خدا مرا ببخشد. وقتی می دیدم که اعدامی های دیگر را به سلول انفرادی می بردند و دیگر برنمی گشتند، بیشتر می ترسیدم. گاهی وقت ها برخی ها برمی گشتند، ولی آن ها هم شادمان نبودند، چون ممکن بود دوباره آن ها را برای اعدام ببرند. حتی یکی از دوستانم که درست مثل من بود، به خاطر عذاب وجدان در زندان خودکشی کرد. این وحشتناک ترین خاطره من از زندان است. برای همین ترسم بیشتر می شد تا این که مرا برای اولین بار پای جوخه دار بردند.

سهیل با یادآوری آن شب لحظه ای سکوت می نماید. با صدایی آرام می گوید که هنوز هم یادآوری اش او را عذاب می دهد. آن شبی که برای اولین بار، در آن اتاق تاریک ماند. پدر و مادرش را برای آخرین بار دید و در نهایت صدای وحشتناک باز شدن قفل در، مرگ را برایش به تصویر کشید.

با پا هایی زنجیر شده و قدم هایی لرزان رفت و در آن گرگ و میش محوطه زندان، طناب دار را دید: وقتی طناب دار دیدم نمی دانستم باید چه کار کنم. ترسیدم. پاهایم توان رفتن نداشت. من را بردند و طناب را دور گردنم انداختند، دلم می خواست زودتر تمام گردد و اعدام شوم. ولی مگر تمام می شد آن لحظه های ترسناک. تا این که بعد از دقایقی وقتی چشمانم را بسته بودم تا همه چیز تمام گردد، مرا پایین آوردند. گفتند اولیای دم نیامده است.

راستش را بخواهید ناراحت شدم. دلم می خواست بمیرم و همه چیز تمام گردد، ولی وقتی مرا به زندان برگرداندند، درست بعدازظهر همان روز، جرقه ای در ذهنم ایجاد شد. تصمیم گرفتم امیدوار باشم. تصمیم گرفتم به مرگ فکر نکنم. حس می کردم زندگی خیلی قشنگ است و باید بجنگم. وقتی اشک های پدر و مادرم را دیدم، دلم می خواست به خاطر آن ها هم که شده زنده بمانم. اما مگر به همین راحتی بود.

من سه بار دیگر همان لحظات را تجربه کردم. واقعا خسته شده بودم. آرزویم مرگ بود، ولی دلم برای پدر و مادرم هم می سوخت. بار دوم هم اولیای دم نیامدند. بار سوم و چهارم هم به من مهلت دادند. باور کنید اصلا شادمان نمی شدم، چون تجربه این لحظات خیلی سخت تر از مردن است. تا این که در نهایت پدر و مادرم با فروختن دو خانه سه طبقه پول رضایت را جور کردند و در نهایت من بعد از حدودا چهار سال جدال با مرگ و زندگی توانستم آزاد شوم. قاضی به من پنج سال زندان داد. چهار سال را گذرانده بودم، بقیه را هم به صورت تعلیق درآورد و به خانه ام برگشتم.

حالا 11 سال از آن روز ها می گذرد، ولی هنوز هم تصور می کنم نتوانسته ام محبت پدر و مادرم را جبران کنم. من حالا سی ساله هستم، ولی خودم را عظیم تر حس می کنم. من با آن همه سختی ها عظیم شدم، عاقل شدم، یاد گرفته ام بجنگم و به دست بیاورم. به معجزه خدا ایمان دارم.

در این سال ها با برادرم کار آزاد انجام می دهیم. به خاطر سابقه ام نمی توانستم در شرکت یا اداره ای مشغول به کار شوم، از طرفی باید زودتر خودم را جمع وجور می کردم تا بتوانم مسائل اقتصادی خانواده را که به خاطر من درست شده بود، حل کنم، برای همین سعی کردم به آن روز ها فکر نکنم. از آن محله رفتیم و با تمام دوستان و آشنایانی که قبلا داشتیم، قطع ارتباط کردیم. سعی کردم زندگی جدیدی برای خودم بسازم. البته این بستگی به خلق وخوی هر فرد دارد.

در آن محیط زندان ممکن است خیلی ها باشند که وقتی آزاد می شوند باز هم خلاف نمایند، ولی به نظر من شخصیت فرد و از همه مهم تر حمایت جامعه و خانواده بسیار مهم است. در این مدت پدر و مادرم و خانواده ام حتی یک بار هم به گذشته و اشتباه من اشاره نکردند و کنایه نزدند و همین امر باعث شد زودتر بتوانم آن روز ها را فراموش کنم وگرنه کابوس آن شب ها و روز های وحشتناک تا ابد با من می ماند.

درست است که در فامیل و بستگان گاهی اوقات حرف های کنایه دار می شنوم، ولی برایم مهم نیست. مهم خانواده ام هستند که باید برایشان کوشش کنم. تمام دارایی من پدر و مادرم هستند. البته در آن روز ها من خیلی خودم را جای خانواده مقتول می گذاشتم و در نهایت به آن ها حق می دادم. آن ها هم حق داشتند، ولی ای کاش همان بار اول یا مرا می بخشیدند یا اعدام می کردند تا این همه عذاب نکشم.

سهیل حالا خیلی وقت است که زندگی می نماید، نفس می کشد و هر بار که ماجرایی او را به گذشته می برد، سعی می نماید از همان راستا به آینده برگردد؛ به این که چطور آن اشتباه بچگی را جبران کند و زندگی سالمی داشته باشد.